Κατάθλιψη και κρίση πανικού.

Έχεις παρατηρήσει τις υστερίες σου, καθημερινά προβλήματα που σε πελαγώνουν, κάποιες κρίσεις πανικού που παθαίνεις και δεν καταλαβαίνεις γιατί, τα συνεχή και χωρίς αιτία κλάματα σου , την αποχή σου από το σεξ, το ότι δεν έχεις διάθεση να πας ούτε για καφέ με την κολλητή σου. Το ότι κλείνεσαι όλο και περισσότερο στον εαυτό σου. Το ότι δεν ενδιαφέρεσαι σχεδόν για τίποτα και κάνεις μόνο τα αναγκαία? Μήπως έχεις κατάθλιψη?

Ζώντας με την κατάθλιψη

Σσσσσσσσσσ......μίλα σιγά! Θέμα ταμπού!!!

Σκέφτηκες ποτέ γιατί η κατάθλιψη που την περνάμε όλοι στη ζωή μας εφήμερα ή χρόνια είναι ένα θέμα για το οποίο ντρεπόμαστε να μιλήσουμε? Αρνούμαστε το πρόβλημα ακόμη και από τις ίδιες. Φοβόμαστε ότι θα υποστούμε μπούλινγκ από τον περίγυρο. Λοιπόν σας έχω νέα. Η κατάθλιψη δεν είναι κολλητική για να φοβόμαστε να το πούμε. Δεν είναι aids, έχει να κάνει με ορμόνη στον εγκέφαλο. Όταν έχεις θυροειδή πας στο γιατρό σου και τον ρυθμίζεις. Την κατάθλιψη την αφήνεις. (Δεν θέλεις ψυχοφάρμακα, ξέρω δεν είσαι τρελή...). Σου έχω και άλλα νέα. Η χημεία μπορεί να σε βοηθήσει στο πρόβλημά σου , όπως το ντεπόν στον πονοκέφαλό σου. Εκείνο που πρέπει να κάνεις κατ' αρχάς είναι να το παραδεχτείς. Είναι βασική προϋπόθεση για να βοηθήσεις τον εαυτό σου. Δεν είσαι τρελή, δεν έχεις ψυχασθένεια. Έχεις απλά προβλήματα που δεν μπορείς να διαχειριστείς σε κάποια περίοδο της ζωής σου ή σε πολλές περιόδους ή ακόμη και συμψηφιστικά.

Και αναφέρομαι στις γυναίκες γιατί συνήθως εμείς παθαίνουμε κατάθλιψη. Οι άντρες παθαίνουν περισσότερο "βοοειδοποίηση" -(δική μου λέξη που βγαίνει από τα βοοειδή) - και λιγότεροι αυτοί με κατάθλιψη.



Μην αφήσεις το πρόβλημα να γίνει παθογόνο. Εκείνο που έχει σημασία είναι να μπορείς να είσαι λειτουργική στην καθημερινότητά σου.



Δεν θα σου μιλήσω με ιατρικούς όρους αλλά ως παθούσα. Όσο πιο δυνατός άνθρωπος είσαι, τόσο δυσκολότερα και αργότερα θα το καταλάβεις και τόσο μεγαλύτερο θα είναι το πρόβλημα όταν θα πρέπει να το αντιμετωπίσεις. Βλέπεις η ζωή είναι απρόβλεπτη και δεν ξέρεις αν στο σημερινό σου πρόβλημα θα προστεθεί αύριο και ένα δεύτερο και τρίτο και πριν το καταλάβεις έχεις φτάσει σε παθογόνο επικίνδυνη για τη ζωή σου πλέον κατάσταση.

Εγώ έφτασα στην πιο επικίνδυνη μορφή της. Στο τελευταίο της σκαλοπάτι. Εκεί που είναι το κλικ για να μην επιστρέψεις πίσω ποτέ ή θα κάνεις κακό στον εαυτό σου. Τα γεγονότα έτρεχαν τόσο γρήγορα στη ζωή μου, που δεν είχα το χρόνο να ασχοληθώ με τον εαυτό μου. Η δύναμη του χαρακτήρα μου, κάλυπτε το πρόβλημα τόσο από μένα όσο και από τους γύρω μου.

Τα προβλήματα ήταν πλέον τέτοιου μεγέθους και ποσότητας που λύγισα. Δεν άντεξα το βάρος τους. Πάντα αισθανόμουν ότι μπορώ να μετακινήσω βουνά, δεν υπήρχε τίποτα που δεν μπορούσα να κάνω. Δεν υπήρχε για μένα δεν μπορώ, δεν αντέχω, δε γίνεται. Δεν το δεχόμουν ως οντότητα. Υπήρχε μόνο δεν θέλω. Τόσο δυνατή ήμουν και για αυτό έφτασα στο τέλος. Λύγισα. Δεν άντεξαν οι ώμοι μου.

Ούτε οι συχνές κρίσεις πανικού μου δεν έγιναν αφορμή να καταλάβω ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα. Για όσους με ξέρουν θα παραξενευτούν που θα πω ότι έφτασα στο σημείο να μείνω μία ολόκληρη ώρα σε μία γέφυρα με το αυτοκίνητο μου γιατί απλά φοβόμουν να την περάσω. Ήμουν σίγουρη ότι θα πέσω στη θάλασσα!!! Και αν δεν ήταν το ένστικτο της μάνας - ως στιγμιαία αναλαμπή - ότι ο μικρός μου γιος με περίμενε, μάλλον ακόμη εκεί θα ήμουν.....!(Έχω γυρίσει όλη την Ευρώπη με αυτοκίνητο και τρέιλερ από πίσω οδηγώντας μόνη μου). Και δεν μπορούσα να περάσω μία γέφυρα 40 μέτρων!!!!

Τι με έκανε να ζητήσω βοήθεια? Τι με ξύπνησε από το λήθαργο που βυθιζόμουν καθημερινά και περισσότερο? Η φράση του γιου μου...μανούλα γιατί?.... πού θα μ΄ αφήσεις μόνο μου!! Εκεί κατάλαβα ότι αν δεν θέλω να είμαι γυναίκα , φίλη, κόρη, σύζυγος είναι οκ αλλά μάνα δεν έχω δικαίωμα να σταματήσω να είμαι ακόμη και όταν αδιαφορώ για τη ζωή μου.!

Η διάγνωση ήταν ότι πλέον δεν παράγει ο εγκέφαλός μου σεροτονίνη. Την έκαψα. Δυνατή θεραπεία στην αρχή κατά της κατάθλιψης μου μου χάρισαν 20 απαίσια κιλά!

Καταπολεμώντας την κατάθλιψη οι φοβίες βγαίνουν πιο πολύ στην επιφάνεια και έχεις περισσότερες κρίσεις πανικού. Αλλαγή λοιπόν της αγωγής για τις φοβίες. Άλλα 10 κιλά πάνω μου. Ρυθμίζοντας και τις φοβίες πήγα στον γιατρό μου λέγοντας του αν δεν κάνει κάτι για τα κιλά που συνεχίζω και παίρνω θα γίνω καλά αλλά θα ξαναπάθω κατάθλιψη βλέποντάς με τόσο χοντρή!!!

Ήταν το πρώτο σημάδι ότι έγινα καλά.... ενδιαφέρθηκα για την εμφάνισή μου.

Τα προβλήματα δεν έχουν σταματήσει όπως συμβαίνει στον καθένα μας. (Τα κιλά όμως σταμάτησαν).

Όμως είμαι και πάλι σε θέση να μπορώ να τα διαχειρίζομαι και να τα αντιμετωπίζω, να τα βάζω στη σωστή τους διάσταση και να ζω μία φυσιολογική ζωή με τα πάνω της και τα κάτω της. Το ποτήρι είναι ξανά μισογεμάτο για μένα όπως ήταν ανέκαθεν το μότο μου.



Μην διστάζετε να ζητήστε βοήθεια. Μην φοβάστε να μιλήστε γι' αυτό. Ξέρω θα μου πείτε σημεία των καιρών και ασθένεια μοδάτη και τι έκαναν οι παππούδες μας παλιά που είχαν τόσα προβλήματα κλπ. Ναι φίλοι μου είναι μοδάτη ασθένεια. Τι να κάνουμε. Αλλιώς ζούσε ο παππούς μας και αλλιώς σήμερα εμείς. Άλλες οι δικές τους ανάγκες, άλλοι οι ρυθμοί, άλλα τα πρότυπα, άλλο το άγχος. Μαζί με την εξέλιξη έρχονται και οι νέες ασθένειες. Παλιά ζούσαμε ευτυχισμένοι ως παιδιά παίζοντας στη γειτονιά μας με τους φίλους μας και σήμερα κλεινόμαστε στο σπίτι μας και παίζουμε με τους υποτιθέμενους φίλους μας ηλεκτρονικά. Παλιά βγαίναμε για καφέ κουβεντιάζοντας και γελώντας και σήμερα μένουμε αμίλητοι βγάζοντας σέλφι για να την ανεβάσουμε να την δούνε οι "φίλοι" μας στο facebook. Παλιά συμβιβαζόμασταν αναγκαστικά με τον εαυτό μας όπως ήταν ενώ σήμερα τα πρότυπα και τα μέσα μας οδηγούν στο φώτοσοπ και στις πλαστικές.

Παλιά υπήρχε και λέπρα και σήμερα δεν υπάρχει!

Γιατί λοιπόν θα έπρεπε αυτό που υπάρχει σήμερα να υπήρχε και παλιά. Δείτε το σφαιρικά και συνειδητοποιείστε ότι με την άρνηση και την απόκρυψη είστε καταδικασμένες να περάσετε την ζωή σας ή κάποια περίοδο της ζωής σας χαμένη και δυσλειτουργική στην καλύτερη των περιπτώσεων και στη χειρότερη δημιουργώντας προβλήματα στα αγαπημένα σας πρόσωπα.